VERTENDI

VERTENDI

crateras, unô ductu exhaustos, mos Veterum memoratur Papinio Statio, l. 6. Theb. v. 534. ubi de Herculis cratere,

——— illum Tirynthius olim

Ferre manu sola, spumantemque ore supinô

Vertere, seu monslri victor, seu Marte, solebat:

ut videl. penitus exhaustum. nempe prius vertebant pocula, quam de novo replerentur. E quo more prisco mansit in idiotismo Gallis vox verser, pro infundere. Casp. Barthius, Animadvers. ad l. Coeterum de verbo vertere, sic Scaliger, Poetices l. 2. c. 5. Vertere est idem quod sulcare aut scalpere; tollere aliquid e superficie, ita ut depressio relinquatur. In ceris igitur stylô cum ducerent notas, frequentativô usi sunt, sicut et agricolae. Vertunt enim terram, quia quod subtus erat, supra ut sit faciunt. Sic Cicero dixit, Literas exarare. Ad eum modum Versus dictae sunt lineae, seu sulci, quibus verba scribebantur --- Itaque in omni scriptura tractus singuli orationis versus sunt appellati. Postea quum redegissent cantum ad numerum castigatiorem, antiquum Versus nomen sibi fecêre peculiare. Vide quoque supra, voce Versus. De ritu precantium, se ad hanc illamque Mundi plagam; sacrificantium, aurigantium in Circo, aliorum, se in dextrum, in laevum latus, in orbem vertendi, diximus hîc passim suis locis.